Expositie Elisabeth ter Haar Romeny
Elisabeth ter Haar Romeny is een veelzijdig kunstenaar. Zij schildert, beeldhouwt, fotografeert en maakt installaties. Haar hart ligt bij beeldhouwen, buiten lekker met een stuk steen bezig zijn. Maar, zegt ze, met schilderen ben je vrijer. Beeldhouwen is beperkender, de steen zegt wat ie wil worden.
Elisabeth begint een schilderwerk vanuit een impressie of naar aanleiding van een foto en wil als het ware in de bezigheid van het schilderen zakken. “Heel lang zit in mijn hoofd waar ik mee bezig wil zijn, als impressie. Ik begin bijvoorbeeld met een behoorlijke hemel te schilderen, van achteren naar voren, in die natte verf zet ik al het volgende neer zoals bomen, of een pad, ik wacht niet tot de hemel droog is. Met een penseel zet ik streken en verwonder me erover dat er zo een boom ontstaat. Licht-en-donker zijn essentieel, er moet iets gebeuren. Die zorgen voor diepte, ik schilder als een beeldhouwer, het moet 3-dimensionaal zijn en voor het oog esthetisch”.
In haar kleurgebruik is de invloed van schilders als Van Gogh, Dahli en ook wel Magritte te herkennen. Ook haar vaders broer, Edlef Romeny, schilder in Frankrijk, stimuleerde haar te werken met veel kleur en veel verf op het doek.
Elisabeth zegt hierover: “ik ben me als mens heel erg bewust van huidige bedreigingen die op ons afkomen, zoals oorlog, klimaatverandering voedselverdeling en wil juist de kleurenrijkheid van onze wereld hier tegenover vastleggen”.
Een creatieve ontwikkeling vanuit Utrecht, Zwitserland en terug in Nederland. Haar creatieve leven begon na haar ontmoeting met de beeldhouwer Bürgi, bekend van de lantaarnconsoles aan de Utrechtse grachten. Met hem vertrok zij naar Zwitserland waar zij 40 jaar verbleef en deel uitmaakte van de kunstscene aldaar. Na haar scheiding miste zij de geur van steen en begon zij zelf met beeldhouwen. Samen met andere kunstenaars exposeerde ze o.a. installaties in een oude fabriek. Deze leken op het strand in Nederland. Ze begon terug naar Nederland te verlangen en verwerkte het ‘Hollandse’ in haar schilderijen, vooral het blauw van de luchten en de zee. In 2015 kwam zij met haar dochters terug in Nederland en ontmoette René Bastian, ook een verdienstelijk schilder. Elisabeth: “Ik kwam na de Zwitserse bergen in een volkomen nieuw landschap terug en begon daar vorm aan te geven op het doek. Het Zeeuwse land waar ik geboren ben en de bomen in de omgeving van waar ik nu woon”.
Een wens van beide schilders is om in de toekomst samen te exposeren en te tonen dat beiden verschillend maar even belangrijk zijn. En ook om de liefde te vieren.
