Recensie Theatervoorstelling 'Gif'

Soest - vrijdag 1 november - “Deze voorstelling is geschreven met liefde voor de medemenselijkheid. Het laat op een mooie manier zien hoeveel vormen van liefde er zijn; liefde voor wat er is, liefde voor wat er niet meer is, liefde voor hoe een relatie ooit is geweest. Maar ook dat de liefde zich niet laat grijpen, dat liefde kan stromen op het moment dat je de ander de ander kunt laten zijn”, aldus regisseur Rebekka Roozendaal over de theatervoorstelling ‘Gif’.

We zien Margreet Feenstra en Guus de Ruiter in de rol van twee ex-geliefden die elkaar na tien jaar weer tegenkomen door een brief, waarin staat dat het graf van hun overleden zoon verplaatst zal worden omdat er gif in de bodem is gevonden. Gaandeweg ontvouwt zich hun geschiedenis en hoe zij ieder voor zich zijn omgegaan met het verwerken van het verlies van hun kind.

In dit gevoelige stuk heeft elke zin een betekenis en laten de acteurs door nuancering en verschillende interpretaties ons steeds een andere verhouding tot elkaar zien. Het onbegrip, maar ook het begrip voor elkaars verdriet en pijn en voor de keuzes, die zij na het verlies voor hun eigen toekomst hebben gemaakt of niet hebben gemaakt.

Dit indringende portret van twee ex-geliefden was prachtig om te zien in al zijn eenvoud en werd goed neergezet door beide acteurs, zonder daarbij als “zware kost” over te komen. De vraag of zij elkaar na tien jaar toch weer konden “vinden”, werd niet helemaal duidelijk beantwoord. Daarbij leek in eerste instantie wat meer informatie over de verbindende factor tussen beide karakters te missen, namelijk hun kind. Hoe oud was de jongen toen het ongeluk gebeurde? Wat was het voor kind? Wat deden zij als ouders graag met hun zoon? Wat hadden ze graag nog met hun zoon gedaan? Bij nader inzien is het ook goed dat dit niet hierin meer aan bod komt, want dit stuk gaat over herkenning, erkenning, rouw, verdriet, pijn, begrip, onbegrip en vergeven bij twee mensen die van elkaar hebben gehouden en ergens nog steeds van elkaar houden. Ook bij Artishock zat het publiek anderhalf uur geboeid achter elkaar te kijken en te luisteren. Bij sommige bezoekers riep dit stuk veel herkenning op. Twee bezoekers, ook ex-partners van elkaar, hadden op exact dezelfde wijze hun dochter op jonge leeftijd verloren. Dit stuk riep bij hen beiden veel herinneringen op, waarbij de man zelfs een traantje moest wegpinken. Dit gevoelige stuk, geregisseerd door Rebekka

Roozendaal, verdient dan ook alle lof en eer die ze er nu al mee behalen op diverse podia in Nederland.

Het stuk van Lot Vekemans uit 2009 is in dit jaar ook verfilmd onder de titel ‘Poison’, een Nederlands-Duits-Luxemburgse dramafilm, geregisseerd door Désirée Nosbusch in haar regiedebuut. De film is gebaseerd op het toneelstuk. Vekemans schreef voor de film ook het scenario.