Maria

De operazangeres Maria Callas leeft al jaren teruggetrokken met haar butler, huishoudster en twee poedels in een kapitaal Parijs appartement. Af en toe gaat de diva de deur uit, bijvoorbeeld naar een restaurant. Niet om te eten, maar om – zoals ze zelf zegt – aanbeden te worden. Want al zong ze haar laatste opera in 1965, La Callas is nog lang niet vergeten. Wel is ze al jaren haar stem kwijt, wat bij opera betekent dat je de hoge noten niet meer haalt en je stem niet krachtig genoeg meer is om de achterste stoelen van de zaal te bereiken. In de film neemt Callas daarom zangles, aangezien ze zich voorbereidt op de zoveelste comebacktournee. Maar waarschijnlijk speelt dat zich allemaal in haar fantasie af, net als de gesprekken met de jonge interviewer Mandrax. Aan het eind van haar leven is Callas namelijk verslaafd aan slaappillen van het merk Mandrax, die in Amerika bekend werden als Quaalude. In ‘Maria’ worden de hallucinaties die ze krijgt handig gebruikt om – in zwart-wit – terug te keren naar belangrijke gebeurtenissen in haar leven, zoals de ontmoeting met haar grote liefde, de Griekse scheepsmagnaat Aristoteles Onassis, in 1957. Of naar Griekenland tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen ze als tiener door haar moeder werd gedwongen om voor nazi-officieren te zingen. En, zo suggereert de film, vermoedelijk bleef het daar niet bij.

Quote van onze filmprogrammeurs:

Het levensverhaal van de grootste operazangeres ter wereld, Maria Callas, tijdens haar laatste dagen in het Parijs van de jaren ‘70